Als ik pas wakker ben, probeer ik me mijn dromen te herinneren. Dat is een oefening, een training, en door de jaren heen lukt het steeds beter. Wat ik ook wil, is weten dat ik droom tijdens de droom. Dat heeft ook met Tim te maken.
In de eerste weken nadat Tim gestorven was, droomde ik van hem. Die dromen schreef ik op, vooral wanneer er iets mee was.
Soms leek het of ik Tim in mijn droom ontmoette- of hij me zo kon bereiken, van waar hij ook was. Dat had ik eerder met Amore meegemaakt, de fluwelige lieve kater die me jaren na zijn dood nog in mijn dromen bezocht, vooral wanneer ik troost nodig had. Het verrastte me elke keer.
Het lijkt me heerlijk om in dromen meer te kunnen doen. Nu ontvang ik die droom alleen. Dat is me te passief. Hoe zou het zijn om te weten dat je droomt en die droom te kunnen sturen? Dan kon ik meer contact leggen met Tim en de anderen, misschien vinden ze dat wel fijn.
Er is een woord voor: lucide dromen. Dat komt van de letterkundige en psychiater Frederik van Eeden; wie zijn werk kent, weet: dat is een aanbeveling. Haal je ‘lucide dromen’ door Google, dan kom je veel stappenplannen tegen. Oefening baart kunst, is overal de optimistische grondtoon. De helft van het werk doe ik al: het dromendagboek schrijf ik al jaren en mijn intentie is duidelijk. Het zwakke punt is ook in beeld, en dat is mijn geduld.
In de andere dimensie, de ongeziene wereld, de hemel of welk woord ook van toepassing is, tikt de klok anders dan hier. Voor mij duurt een jaar lang. Het liefste zou ik elke week Tim in een droom ontmoeten. Terwijl ik ook weet – als dat al kan, dan ligt Tim waarschijnlijk lekker in de zon te slapen en heel af en toe, op zijn moment, dan droomt hij van mij.
Er is troost 