De uitdrukking die je dan hoort is: “Begin je er weer aan?” En daar is niet goed het juiste antwoord op te geven. In die uitdrukking zitten veel andere vragen en eigenlijk ook een oordeel. Toen Bertje er pas was en ik dat te horen kreeg, zei ik meestal iets vaags.
Maar waar het om gaat, is kwetsbaarheid.
Toen Bertje in mijn leven kwam, rekende ik uit: gezonde jaren, misschien ziek, ouderdomsproblemen, hoe lang zouden we samen zijn, en hoe lang zou de goede tijd duren? Ik hoopte lang. En ik wist: ik neem het hele pakket, in voor-en tegenspoed. Zo was het ook met Tim geweest.
Toen wist ik dat het waarschijnlijk was dat hij eerst zou gaan. Voor mij. En dat ik dan verdriet zou hebben om het afscheid. Dat kwam dichterbij na zijn eerste TIA in 2013. Er waren momenten dat ik droevig naar hem keek en dacht hoe lang hebben we nog, en dan moest ik huilen. Dat duurde tot ik tegen mezelf zei, dat het misschien nog wel jaren waren en hoe belastend zou het voor Tim zijn als ik elke dag van die lange tijd zou zitten huilen. Toen lukte het te stoppen. Anders ging ik wandelen.
Eerst moest ik er nogal aan wennen dat Bertje gezond is. Dat hij gewoon lag te slapen, terwijl ik al paniekerig werd omdat hij misschien apathisch was en sliep om te vluchten voor de pijn. Bertje sliep. Niets aan de hand.
En nu is er in mij een rustige acceptatie van wat eens gaat komen. Zolang het duurt, is hij gezond en gemakkelijk om voor te zorgen. Elke dag is extra heerlijk daardoor. Juist omdat ik zo goed weet, hoe het ook kan gaan. Tegen ziekte of doodgaan doe je niks. Alleen aanvaarden dat het zo is, en dubbel blij zijn met de goede tijd, waarin gewoon zo bijzonder is.
Er is troost 